Tadaaaaaaaaaaaaa daar zijn we dan!

Hoi lieve lezers,

Allereerst sorry dat het zo lang geduurd heeft voordat we eens iets van ons laten horen! We hebben veel praktische dingen moeten regelen en ook gewoon al erg veel ondernomen, dus dit is er een beetje bij ingeschoten -oeps-. Ook moest ik (Loes) gewoon erg wennen en eerst zelf mijn indrukken een beetje op een rijtje hebben voordat ik ze met jullie kon delen, want ik kan je vertellen, zo helemaal naar de andere kant van de wereld is nogal wat!

Vandaag schrijf ik -Loes- het verhaal, dus houd je vast voor een lange update want de eerste paar weken zaten meteen bomvol met indrukken, emoties en tripjes.

Om maar te beginnen bij het begin, het vertrek: het inpakken was nog een heel gestress voor mij, omdat 23 kg (inclusief koffer) nou niet bepaald veel is. Ik heb dan ook echt weinig kleren mee en dat vind ik best vervelend haha. We hadden nog opgebeld naar de maatschappij en toen bleek dat we met een andere maatschappij vlogen en volgens die telefoonmiep waren ze heeeeel streng. Nou, hadden we die maar niet geloofd want onze handbagage is geen een keer gecheckt op afmetingen of gewicht dus dat extra boek van mijn lieve Xerox-collega Hanneke had er nog best ingepast, heel jammer! We moesten erg vroeg op en de dagen ervoor en tijdens de rit naar Schiphol zal ik eerlijk bekennen dat ik me totaal niet gelukkig voelde. Het afscheid viel erg mee, want we hadden de deal gemaakt om niet te gaan huilen en de meesten van ons gezelschap (mama, papa, papa Wouter en broer Wouter) hielden zich daar goed aan. Maar goed ook, want ik geloof niet dat ik dan nog had kunnen stoppen (bewijs daarvoor kwam een dag later). Ik maakte me enorm veel zorgen over het vinden van een baan en stelnoudat en jamaarwatals, wat natuurlijk helemaal niet handig is, maar ja, zo ben ik nou eenmaal. Wouter had nergens last van en vond zowel het inpakken als het afscheid geen probleem :)

Wouter en ik hebben een Elmo en een Koekiemonster knuffel (lang verhaal) en die Koekiemonster zat als allerlaatste in mijn rugzak bovenop gepropt en wie wordt er natuurlijk EN in Amsterdam EN in Frankfurt uit de rij gehaald, juist: IKKE! Zoals altijd he vriendinnetjes ;) En de douanebeambtes hebben zich kostelijk vermaakt met het feit dat een 23-jarig meisje een Koekiemonster knuffel in haar rugzak had kan ik je vertellen ;) 

De reis zelf was heerlijk luxe, aangezien we bijna altijd met Ryanair vliegen normaal gesproken. Alleen al de vlucht van Amsterdam naar Frankfurt (welgeteld 45 minuten) was fijn want we hadden eindeloos beenruimte en kregen koffie (Wouter was gelukkig) en yoghurt en müesli. Eenmaal op Frankfurt aangekomen was het minder leuk, aangezien het vliegveld ENORM is en ze ons niet vertelden waar we precies heen moesten en hoe lang dat zou duren. Uiteindelijk hebben we een halve marathon afgelegd en in een trein gezeten voordat we 10 minuten voor boarding tijd bij onze gate aankwamen, zonder pauze! Dat was dus nog een beetje stress ;)

De vlucht was erg aangenaam, wij zaten in het midden aan het gangpad (de indeling was 2 stoelen, gangpad, 4 stoelen, gangpad, 2 stoelen) en kregen een fijn dekentje en eindeloos vermaak door middel van films, series, muziek en eten waarmee we gedurende 10 uur gebombardeerd werden. Ook was er een stewardess die de tweelingzus van Marzia (huisgenootje) had kunnen zijn, grappig! Als je naar de wc wilde moest je naar het benedendek, een heuse verdieping lager dus, een erg bizar gevoel terwijl je in een vliegtuig zit!

Eenmaal aangekomen begonnen mijn zenuwen nog verder op te spelen, want Wouter hoefde alleen maar door de douane en kreeg meteen een stempel omdat hij alleen komt studeren. Ik daarentegen, moest naar de immigratiedienst en bewijzen dat ik wel een tof persoon ben die even in Canada mag werken en daarna echt (ja echt, ik beloof het, heus waar) weer naar NL gaat. Uiteindelijk viel het erg mee en waren de kogelvrije vesten, kistjes en al het 'yes m'am en yes sir'  intimiderender dan het papiertje krijgen. Ik hoefde verdorie niet eens al mijn verzameld bewijsmateriaal (bewijs van voldoende financiele middelen, huurcontract, terugticket etc.) te laten zien, allemaal die stress voor niks!

Eenmaal bij ons appartement aangekomen na een soepele treinrit en lange lange (en later bleek onnodige) wandeltocht met al onze bagage werden we meteen binnengelaten en rondgeleid door onze permanent stonede huisgenoot, ja beste mensen, wiet in Nederland is niks bij de blauwe walm die dagelijks niet alleen onze achtertuin, maar onze hele straat en de rest van Vancouver verblijdt! Nog steeds was ik doodongelukkig, Wouter daarentegen was zo optimistisch als maar wat en had nergens last van en dus gingen we er meteen op uit om wat boodschapjes te kopen. Dat was me toch een tegenvaller want man o man was is het hier duur! Alles van yoghurt (7 dollar) tot chips (4 dollar) tot cola (4 dollar) tot pastasaus (5 dollar) tot simpele rijst (8 dollar) is bizar duur. Uiteindelijk hebben we maar wat basics gekocht en zijn we naar huis gegaan, waar we rond 21.00uur Canadese tijd (dus toen was het al 5 uur 's ochtends NL tijd en waren we 24 uur wakker) gingen slapen. Althans, Wouter ging slapen, mijn lijf besloot ziek te worden en wakker te liggen (mede door onze stonede huisgenoot die een feest had) waardoor ik me nog ietsje depressiever ging voelen dan ik al was. Daar bovenop werkte het feit dat onze matras gewoon een stuk schuim was ook niet erg mee. Al met al geen beste eerste dag voor mij, gelukkig was Wouter een happy camper en heeft hij me er doorheen gesleurd. De eerste dag (zaterdag) heb ik namelijk alleen maar gehuild. Nou klinkt dat heel dramatisch, maar ik heb nou eenmaal helaas altijd een dag of twee last van heimwee en deze keer was het enorm extreem. Ik was er fysiek ziek van, kon niet eten, kon niet eens een woord zeggen of ik begon alweer te huilen en dan voel je je wel niet zo'n idioot! Want je weet dat je blij moet zijn, maar je voelt je zo in-en-in intens ongelukkig, dat kan ik niet uitleggen, dat moet je zelf meegemaakt hebben om te weten hoe dat voelt. Die middag gingen we op expeditie naar IKEA, het openbaar vervoer uitvogelen was gelukkig niet zo moeilijk, alleen op voetgangers zijn ze niet erg ingesteld langs de grote wegen dus daar loop je dan, bijna omvergejagen door alle enorme trucks (ze hebben hier alleen van die heeeeeele mooie vrachtwagens, zo'n met een chromen pijp en dikke voorkant) en ondertussen je verwonderend over dat er overal om je heen bergen zijn en dat het zo heet is! Iets waar ik me dus niet op voorbereid had qua kleren want ik had ingepakt voor koud en nat, niet heet en nog heter haha. Eenmaal bij IKEA hebben we een nieuw matras gekocht en een heleboel andere dingetjes om ons appartementje wat meer een thuis te maken. Daar voelde ik me al wat kalmer, serieus omdat de IKEA overal hetzelfde is en je dus ineens weer op bekend terrein bent. Later bleek dat deze ervaring niet alleen bij mij zo was, maar bij veel internationale studenten hier, dus ik ben niet gek ;) Na een goede nacht, nog wat zon en een beetje meer een thuis van ons appartement maken voelde ik me al een stuk beter. Wouter voelde zich meteen als een vis in het water en regelde veel en kookte en was een ontzettende lieverd en werd niet moe van mijn verdrietigheid dus hulde voor hem! Los van het feit dat we de eerste twee weken allebei om 10 uur 's avonds helemaal uitgeteld waren had hij geen last van de jetlag. Ik heb de eerste weken veel moeite gehad met eten en omschakelen en merk dat ik nog steeds niet helemaal fysiek bij ben, maar ach, genoeg tijd om daaraan te wennen!

Dan nu maar eens wat foto's van ons appartementje, wel 's avonds genomen, dus misschien een beetje donker, maar het is erg gezellig en vrij ruim en we voelen ons hier happy :) De rest van onze huisgenoten is erg aardig, we zien elkaar af en toe en maken dan een praatje en verder doet ieder z'n ding. Helaas is het wel erg gehorig en zijn het nogal nachtbrakers, voor Wouter de slapende grizzlybeer geen probleem gelukkig, maar voor mij soms wel ;)

De eerste week hadden wouter en ik samen vrij en hebben we echt toeristje gespeeld. Veel door de stad gelopen, een goedkopere supermarkt gezocht (uiteindelijk zijn we erachter gekomen dat je hier veel grote supermarkten hebt die goedkoper zijn, nog steeds veel duurder dan in NL, maar dat is al heel wat), ontdekt dat kleinere particuliere winkeltjes hier juist goedkoper zijn dan grote supermarkten in plaats van andersom zoals in NL, van het lekkere weer genoten, een echte storm meegemaakt zoals ze die hier normaal nooit hebben en al 1 keer met twee andere uitwisselingsstudenten afgesproken in een kroeg om elkaar te leren kennen. Voor een biertje betaal je hier gemiddeld 6 dollar, en ja, dat is dus 1 glas. Ik even blij dat ik het bij cola houd ;) Op vrijdag had Wouter introductiedag op zijn school. We hadden besloten dat ik maar gewoon mee moest gaan om iedereen te ontmoeten en dat was achteraf een heel goede keuze! Het was meteen erg gezellig en iedereen vond het zo leuk en schattig dat we hier samen naartoe gekomen waren en ik was meteen een van de groep en niet iemand die er later nog bij kwam, dus dat was heel leuk :) We hebben de hele namiddag op het terras gezeten en zijn daarna via een lange wandeling bij een tentje wat gaan eten (döner heet hier donair trouwens, raar) en daarna nog naar een irish pub gegaan. Alle serveersters hier dragen bijna geen kleren (sowieso alle vrouwen die uitgaan niet) en daarom krijgen ze denk ik zo belachelijk veel fooi. Als serveerster verdien je hier honderden dollars per avond als je een beetje flirt en een riem als rokje aandoet. Helaas toch niet zo mijn idee van een carrière anders was ik nu al rijk geweest! Maar een avondje uit is hier gewoon bijna niet te doen, vaak betaal je 6 tot 8 dollar voor 1 glas bier en ook eten is vrij prijzig, dat is wel erg jammer! Zelfs thuis drinken is duur, dus de hoeveelheid alcohol voor Wouter en de andere studenten gaat hier drastisch omlaag! Die van mij blijft hetzelfde ;)

Dat weekend zijn we meteen gaan hiken (wandelen) in een van de omliggende parken. Binnen een halfuur sta je in hartje natuur, wildernis kun je wel zeggen. Er is een facebookgroep voor alle internationals en daar zet je gewoon op wat je wilt gaan doen en wie zin heeft die komt mee, heel leuk! Het hiken was erg mooi! Bovenin staat een kopje met foto's en daar staan verschillende mappen met een heeeeeeleboel foto's van dingen die we hier gedaan hebben en bij veel dingen staat ook nog een toelichting als je erop klikt dus leef je uit!

Wouter zit ondertussen alweer in zijn derde week school en het gaat goed! Hij heeft leuke lessen, heeft het erg naar zijn zin en moet al flink aan de bak! Hij zal de volgende keer het verslag typen dus dan kan hij wat uitgebreider over de inhoud vertellen :) Hij heeft in ieder geval veel theoretische vakken gekozen wat erg leuk is, want hij leert nu veel dingen die ik in mijn laatste semester van AMFI heb gehad, dus zo kunnen we elkaar nog helpen.

Ik zoek ondertussen naar banen en solliciteer me aan een eind. Ze willen hier alles van je weten en je compleet doorlichten voordat je ook maar uitgenodigd wordt voor een gesprek, zelfs al is het voor een baan in een kledingwinkel, dus dat is wel even wennen! Ik heb 1 gesprek gehad (mannenafdeling in een chique warenhuis), daar zijn ze nu mijn Nederlandse en Londense referenties voor aan het checken (ja ze mailen ze echt) en ik heb nog 1 gesprek (kledingwinkel) gepland staan, dus hopelijk kan ik daar snel meer goed nieuws over brengen! Ik vind het heerlijk dat ik even helemaal niks hoef, maar de verveling begint ook langzaam toe te slaan nu Wouter tot 's avonds op school zit dus ik kijk uit naar een nieuwe bezigheid!

De internationale studenten zijn erg gezellig en we hebben al echt een goede klik met een paar mensen. We gaan vaak samen even wat drinken of eten of hiken en dit weekend gaat onze eerste echte roadtrip plaatsvinden, YIHAA! We gaan samen met Jude (meisje uit Glasgow die schildert), Malou (meisje uit Rotterdam die grafisch ontwerp doet) en Hortense (meisje uit Parijs/Amsterdam die film doet) een roadtrip maken naar nationaal park Jasper. Het avontuur begint vrijdagmorgen, dan rijden we de hele dag en slapen we vrijdag en zaterdag in een soort back-to-basic blokhut/hostel zonder elektriciteit en stromend water. Zaterdag gaan we de natuur verkennen en zondag gaan we weer richting Vancouver. Wouter wilde dit heel graag en heeft het hele plan geregeld en we hebben er allebei ENORM veel zin in. Nu nog maar hopen op goed weer, want over het algemeen hebben we heel veel geluk en is het in Vancouver nog nooit zo warm en droog geweest, maar we gaan richting westen waar het 's nachts rond het vriespunt is en ze voorspellen regen voor zaterdag, dus duim allemaal maar voor ons! Dan zullen wij proberen wat zon jullie kant op te sturen want ik hoor niet veel goeds over het Nederlandse weer. Een kleine indruk van nationaal park Jasper: http://www.google.ca/search?q=jasper&um=1&ie=UTF-8&hl=nl&tbm=isch&source=og&sa=N&tab=wi&ei=BJ46UuuIFcOyiQKhkoDIAw#hl=nl&q=national+park+jasper&tbm=isch&um=1

Dan nog wat dingen die hier opvallen:

- Mensen zijn hier erg optimistisch over het weer, als er ook maar 1 zonnestraal schijnt komen de korte broeken meteen tevoorschijn.

- Als jullie dachten dat de legging-zonder-broek trend in NL of Spanje of Londen erg was, hier is het  veeeeeeeeeel erger, iedereen doet het!

- Overal zijn zwervers. Overal. En ontzettend veel drugsverslaafden. We waren hier totaal niet op voorbereid, maar nu na een aantal weken weten we de meeste oorzaken: het is een havenstad dus via de boten arriveren immense hoeveelheden hard drugs (heroïne, cocaïne, XTC). Het klimaat is zacht tegenover de rest van Canada, dus hier vries je in de winter niet dood op straat. De kosten voor leven zijn hier bizar hoog (huur, eten, consumptie in het algemeen). Iedereen gebruikt wiet en veel mensen vinden wiet niet meer genoeg en gaan dan over op harddrugs, wiet wordt ook extreem gedoogd, je mag tot 7 gram hebben (ter vergelijking: in NL mag je 5 gram hebben). Een paar jaar geleden zijn veel opvangcentra gesloten en alle drugsverslaafden en daklozen op straat geschopt, hierdoor is er in 1 straat een enorme gemeenschap ontstaan die vanuit de US en Canada steeds meer mensen aantrekt omdat ze daar samen kunnen leven. Het is een erg triest gezicht want de meeste mensen zijn fysiek compleet aan hun eind door hun drugsgebruikt en ze worden vaak niet geholpen. Dat is een erg negatief deel van deze stad waar je weinig over hoort, maar wat constant aanwezig is.

- Afgelopen week was Vancouver bij 3 op reis, hier terug te kijken: http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1365951
Op Granville Island komt Wouter zijn school zelfs nog even voorbij, terwijl je Chris Zegers voor een grijs gebouw met roze vlaggen ziet staan. Ze laten wel vooral Gastown zien, het ENIGE historische deel van Vancouver. De rest van de stad ziet er helaas niet zo mooi uit, maar is stiekem best lelijk.

- Iedereen vindt alles hier 'amazing' 'fantastic' 'so good' enzovoorts, iets waar wij nuchtere Europeanen soms nogal wat moeite mee hebben. Ik moet er wel erg aan meedoen bij het solliciteren, want anders kom ik over als erg onbeschoft want zo communiceren mensen hier nou eenmaal en daar moet ik me gewoon maar aan aanpassen. Wouter wordt er kriebelig van als ik mijn Canadese stemmetje/maniertje opzet ;)

- Vancouver is de derde meest leefbare stad ter wereld, iets wat wij (en de meeste internationale studenten) echt niet kunnen snappen. De natuur is prachtig en je hebt heel veel mogelijkheden om dingen te doen ontzettend dichtbij de stad en dat is super! Maar, de levensstandaard is enorm hoog en je wordt bijna gedwongen daaraan mee te doen, het is enorm duur, de culture sector staat nog in de kinderschoenen, er zijn enorm veel zwervers en de stad is niet bepaald mooi. Wat ik mis is een hart, een ziel, ouderdom, historie, cultuur. De kunstscene staat hier bijvoorbeeld nog in de kinderschoenen en dat was goed te merken toen we afgelopen weekend op een kunstfeestje waren en ongeveer 80 procent van de mensen onder de cocaïne zat en tof probeerde te doen. Als je Europa gewend bent, met al haar historie en kunst dan mis je hier echt een stukje geschiedenis en besef en roots, wortels waardoor je je verbonden voelt aan iets. Dat heb ik me nooit echt gerealiseerd totdat ik hier kwam.

- Alles ziet en voelt ontzettend Amerikaans.

- Het daglicht is hier geler dan in NL (credits gaan naar Wouter).

- Iedereen noemt Wouter: Woeter le Duck of Walter le Duck (dus eend, hihi) en mij Loïs of Lo-es. 

- Net als in Londen vraagt iedereen hier bij de supermarkt en bij iedere winkel: how are you? En dan is er niet echt tijd om te antwoorden en te vragen hoe het met hen gaat, dus dit blijft voor ons nog erg ongemakkelijk ;)

Nou, als jullie het tot hier gered hebben met lezen: BRAVO! De volgende keer laat de update wat minder lang op zich wachten en zal deze ook korter zijn, beloofd ;)

Oja bij video's staat ook nog een filmpje van het whale watchen :)

Bedankt voor berichtjes en het navragen bij papa en mama, ja we leven en ja het gaat goed met ons, de tijd vliegt hier, want over 3 maanden beginnen we alweer aan onze volgende reis, maar daar denken we nu nog even niet aan ;)

Ons adres zal ik even in een apart kopje zetten, zodat dit altijd makkelijk terug te vinden is!

Heel veel liefs en we hopen dat alles met jullie ook goed gaat en horen graag van jullie :)

Loes en Wouter

P.S. Als je eens zin hebt om te skypen: vaak zijn we gewoon online (niet altijd aanwezig) dus dan kun je het gewoon proberen, gezellig! Onze skypenamen zijn: wouter.le.duc en loes.linders en het tijdverschil is dat het hier 9 uur vroeger is.